Opdooi is de grootste vijand van tennisbanen in de winter. Veel tennisbanen in Nederland zijn aangelegd op een fundatie van lava. Als water in de lavafundatie bevriest, neemt de dichtheid af en het volume sterk toe. Gevolg is dat de lavakorrels letterlijk omhoogkomen. De fundatie zet als het ware uit. Als het bevroren water in de fundatie vervolgens gaat smelten, is er sprake van zogenoemde opdooi. De uitgezette massa verliest zijn stabiliteit. Het water dient op een natuurlijke wijze weer terug te zakken in de originele staat. Is er nog deels vorst aanwezig in de lavalaag, dan zullen bij betreding en bespeling van de tennisbanen de lavakorrels worden weggedrukt. Dit is vergelijkbaar met voetstappen in het zand.

 Het gevaar om de banen te snel in gebruik te willen nemen, loert vooral bij de kunstgrassystemen (Smash Court), omdat het fenomeen opdooi minder goed zichtbaar is dan bijvoorbeeld op gravel. Aan het oppervlak kun je het niet zien, waardoor het idee kan bestaan dat de banen probleemloos bespeelbaar zijn. Bespeling kan in dat geval onder meer leiden tot kleine kuiltjes in de baan die een negatief effect hebben op het balstuitgedrag.

Vanwege de slecht zichtbare effecten van opdooi, is het vooral bij kunstgrassystemen goed de bespeelbaarheid te controleren. Als de lavafundatie nog niet in zijn geheel is teruggezakt, merk je bij betreding van de baan dat de kunstgrasmat licht wordt ingedrukt. Alsof er lucht zit tussen de mat en de fundatie. Hoor je tijdens het lopen een hol geluid, dan zijn de banen nog niet bespeelbaar. De stuit van een bal kan overigens ook zekerheid bieden. Een vallende bal op een baan met opdooi zal nauwelijks opstuiten.