Geschokt, zeer verdrietig en stil waren we van dit bericht. Ook al was Joke ziek en had ze die donderdag slecht nieuws van het ziekenhuis gekregen, het bericht kwam zeer onverwachts en sloeg in als een bom.

Joke, ons tennismaatje vanaf het eerste begin. We zagen elkaar veel op het terras waar we naar jeugdtennis keken waar haar zoon Mike aan deelnam. Daarna vormen we ons eerste tennisgroepje, “de houten rackets”. Elk jaar deed Joke fanatiek mee met onze tenniscompetitie en ook al werkte haar lichaam niet altijd mee, Joke speelde sowieso twee wedstrijden en ging altijd voor de winst. Winnen lukte haar gemiddeld heel wat vaker dan de rest van ons competitiegroepje. Waarom? Ze had een enorm groot doorzettingsvermogen, geloofde in de mogelijke overwinning en bleef positief doorgaan tot het einde van de wedstrijd.
Dat hebben we ook teruggezien in haar ziekte proces. Ook al kreeg ze slechte berichten te horen van de arts, ze probeerde altijd weer positief naar de toekomst te kijken. Totdat ze deze laatste wedstrijd helaas niet kon winnen.
We gaan een enorm gezellige en zeer trouwe en attente vriendin missen. Joke had enorme belangstelling voor iedereen om haar heen, ze wist de verjaardagen van alle (klein)kinderen en partners uit haar hoofd en vergat ook nooit je via de app met een verjaardag te feliciteren. Tijdens onze vele borrelmomenten na een partijtje tennis hadden we het over van alles en nog wat. Joke leefde altijd mee en kwam later terug op data die genoemd waren in de gesprekken. Ze stuurde je een appje bij leuke zaken zoals wanneer je op vakantie ging maar ook bij spannende of nare momenten in het leven. Die warme belangstelling blijft ons altijd bij.

We zullen Joke op en naast de tennisbaan enorm missen maar blijven ons de mooie, fijne en gezellige momenten met haar herinneren.

Haar tennismaatjes.